نویسنده:علی اصغر حسامی
پیر را پرسیدند : مراد ازضرب المثل ” دعوا برسرلحاف کهنه ی ملانصرالدین است ” چیست ؟ . گفت :
داستان آن ، چنین باشد که کسی نمایندگی مجلس رابهانه کند تا به اهداف خود برسد . بدین گونه که او ریش بگذارد وذکرگویان درمجالس ترحیم وارد شود واشک ریزان برسرقبوردرگذشتگان بنشیند واظهارهمدردی بابازماندگان درگذشته بنماید درحالی که از پشت دریچه ی چشم وذهن خود کرسی مجلس را اندرنظر داشته باشد وآن وعده و وعیدها و گرفتن امتیازات جهت دردهان خود بستن ها و فلان وبهمان و چه وچه وچه که او را از بیچارگی برهاند و بین سران قدرت مشهورگرداند . حال آن که او درظاهر به دنیا پشت پازده و محاسن فرارو رهاکرده و دم از خودسازی ومبارزه باهوای نفس می زند ودرخفا همیان های زر و زمین ها و شرکت های خود را محاسبه و حساب وکتاب می نماید .
اما فردا اومی خواهد برای شهر وشهرستان وکشور برنامه ریزی کند وپول و سرمایه ی این سرزمین را عادلانه بین آن ها تقسیم نماید . این چگونه باشد که با زهد و گوشه نشینی و اظهار پشت پازدن به دنیا برنامه برای دنیا وکارهای مادی آن پیاده توان کرد درحالی که دنیای امروز کار و بزرگراه و نان وکارخانه و
آموزش وپرورش می طلبد .
اینجاست که دورویی او رسوا می شود وخلق می فهمند که امروز شرکت کردن او درمراسم ترحیم پدرمن یک سیاه بازی خالص است چراکه اگر امروز پدرم برای او عزیز است فردا نیزمی بایست من هم برای او عزیزباشم . چگونه است که او فردا روی ازمن برخواهد تافت وحرفم را پشیزی بها نخواهد نهاد ؟
با بیان این سخنان معنی ضرب المثل ” دعوا برسرلحاف کهنه ی ملانصرالدین ” برما هویدا می شود وهرآدم ِ برخوردار از آی کیوی پایینی اندریافت خواهد نمود که دراین میان آن چیزی که بها دارد لحاف کهنه ی ملانصرالدین است نه چیزی دیگر واین همه قیل وقال و سخن پراکنی بی معنی است و ارزش و بهایی ندارد .
